Połączenie śrubowe to połączenie kształtowe, które służy do łączenia dwóch elementów w sposób rozłączny, bez ich uszkodzenia. „Zamknięcie” gwintu uzyskuje się przez dopasowanie geometrii i wymiarów gwintów na obu łączonych częściach. Jednym z elementów gwintowanych jest zazwyczaj śruba z gwintem zewnętrznym, a drugim — z gwintem wewnętrznym — jest nakrętka lub jeden z łączonych elementów konstrukcji.

Gwint śruby wyprowadza się z linii śrubowej (helisy).  Jego powstanie można sobie wyobrazić w ten sposób, że nóż tnący porusza się po torze linii śrubowej o stałym promieniu i stałym skoku, zagłębiając się na określoną głębokość w powierzchnię walcową nieruchomego przedmiotu. Ruch noża wzdłuż tej linii śrubowej powoduje równomierne usuwanie materiału z powierzchni walca, w wyniku czego powstaje gwint.

Promień linii śrubowej określa średnicę gwintu (oznaczenie: r). Przemieszczenie osiowe po jednym pełnym obrocie nazywa się skokiem gwintu (oznaczenie: P).

Aby wykonać gwint zewnętrzny, usuwa się materiał z zewnętrznej powierzchni walca; aby wykonać gwint wewnętrzny, usuwa się materiał z wewnętrznej powierzchni otworu cylindrycznego.

Na geometrię gwintu wpływają:

• profil gwintu (kształt),
• skok gwintu,
• liczba początków gwintu.

Oprócz rodzaju gwintu, śruby różnią się także innymi cechami konstrukcyjnymi. Każdy typ śruby ma określone zastosowanie, które czyni go odpowiednim do danej funkcji.

Różnice mogą dotyczyć:

• kształtu główki,
• długości gwintu,
• lub położenia gwintu na trzpieniu śruby.

 Śruba z łbem sześciokątny 

Najczęściej stosowanym typem śruby jest śruba z łbem sześciokątnym.

 Śruba z łbem młotkowym 

Śruba z łbem młotkowym ma spłaszczoną główkę, która po dociśnięciu do płaskiej powierzchni zapobiega obracaniu się śruby. Połączenia z użyciem śrub młotkowych często stosuje się do mocowania elementów odlewanych.